nog even volhouden

Nou ik merk wel dat het tijd is voor vakantie. Ik krijg het niet allemaal geregeld en natuurlijk net nu komen alle instanties met hun vragen en herindicaties.

Roger kwam vandaag ook nog langs , die me vertelde dat de picto's waar ik gister op had zitten werken te klein waren voor in de vakantieklapper, dat zou Bob alleen maar frustreren. Nou ik werd ook lichtelijk tot zeer gefrustreerd, dat ik daar zelf niet aan gedacht had...
En toen naar MEE voor de herindicatie van het CIZ. Ze adviseerde me meer uren te vragen. Dan zou ik nu op een max van 15.9 uur gaan zitten.
Het druist gewoon tegen mijn gevoel in om zoveel uren te vragen, maar ik heb het maar braaf gedaan.
Van dat geld kan ik Bob naar begeleid scouting of wat voor clubje dan ook sturen. Maar ik heb er zo'n hekel aan, al die papperassen. Niet dat het invullen me teveel is, maar dan moet ik weer invullen hoe het gaat met Bob en wat zijn beperkingen zijn, terwijl ik net bezig ben met te leven met z'n beperking, zonder dat ze ons beïnvloeden.

Het druist tegen mijn moedergevoel in om te zeggen dat het niet goed gaat met Bob en zijn slechte kanten te benadrukken. Ik denk trouwens dat ik daar niet de enige in ben, maar zo voelt het wel.
En toen kreeg van het MEE-vrouwtje (wat niet denigrerend bedoeld is) ook nog te horen, dat Bob blij moest zijn met een moeder als mij, dat ik al bergen had verzet. Dat wat ik de laatste jaren heb bereikt met Bob, ik daar trots op moet zijn, dat heeft ze niet eerder gezien en zeker niet met alles wat ik had meegemaakt. Nou als ik ergens niet mee om kan gaan is het zoiets wel. Dan kan ik nog beter omgaan met slecht nieuws.

Nou datzelfde zei R. vanochtend ook nog. Ik hoefde niet de perfecte moeder/dochter/vriendin/werknemer enz te zijn. Ik mag best fouten maken. Ik had al veel bereikt afgelopen jaar met Bob en dat allemaal tussen al het geregel door.

Maar als ik dadelijk met een burnout zit dan is hij het gewoon schuld. Dat snap je natuurlijk wel.
Des al niet te min ben ik blij als het zaterdag is en ik een week weg ben uit de rompslomp. En natuurlijk gaat het autisme gewoon mooi mee op vakantie, maar ook dat gaat op een laag pitje. Lekker ravotten met de jongens een beetje aangepast op een auti.


Als ik het druk heb in mijn hoofd vergeet ik dus ook echt alles. En knoei ik, dan val ik op mijn gezicht noem maar op en nu zit ik hier aan mijn log te werken in een overhemd van een vriend omdat ik net cola over mijn eigen blouse heb gekwakt en die nu in de droger zit.
Rust................... dat is gewoon wat ik nodig heb, dan gebeuren die dingen ook niet meer en tot die tijd luister ik dan maar braaf naar Roger en probeer ik niet alles perfect te regelen.